Bazı insanlar vardır, aradan uzun yıllar geçse de unutulmazlar...
Çünkü onlar iz bırakanlardır...
Safiye Nadir işte öyle bir insandı...
Hepimizin annesiydi...
Uzun yıllar İngiltere’de çalışıp, alın teriyle kazandıklarını, daha sonra merhum eşi İrfan Nadir’le birlikte Kıbrıs’a aktarıp, buradaki ekonomik faaliyetlerin başlamasına öncülük etmişti...
Özellikle kadınlara, ister fabrikada, ister evlerinde iş imkanları yaratmış, aile bütçesine ciddi katkılar sağlamıştı...
Safiye Nadir, kadın örgütlerinin hemen her faaliyetine katılarak, ciddi anlamlarda destekler vermiş, öncülük yapmış, yorulmak bilmeyen girişimleriyle herkese örnek olmuştu...
Dünya çapında ün yapmış, çok sevgili oğlu Asil Nadir, 1990’lı yıllarda sıkıntıya düştüğü zaman Safiye Hanım’ın nelerle karşılaştığını, sorunları ortadan kaldırabilmek için ne büyük çabalar harcadığını en iyi bilenlerdenim...
O dönemde Kıbrıs Medya Grubu’nun Genel Müdür ve Genel Yayın Yönetmeniydim...
Matbaa binası henüz bitirilmemişti...
Lefkoşa’nın Köşklüçiftlik bölgesinde kiralık bir işyerinde çalışıyorduk...
Asil Bey sıkıntıya düştükten sonra yarım kalan otel inşaatları gibi, yarım kalan şimdiki Kıbrıs binasının tamamlanabilmesi için ciddi kaynağa ihtiyaç vardı...
Diğer yandan hemen hergün bir veya birkaç tane haciz kararı karşımıza çıkıyordu...
Alacaklılar kapımıza dayanıyor, para istiyordu...
Kitaplara sığdıramayacağım kadar sıkıntılar yaşadık...
Medya Grubu’nun tek direktörü olmama karşın, Safiye Hanım’ı da kararlara ortak etmek için direktörler kuruluna önerdim...
Ondan sonra tüm toplantıları birlikte yürüterek, birlikte karar aldık...
Mahkemeden haciz kararı alan işletmelerin sahiplerini arayıp, ödemeler konusunda taksitlendirme ve bir kısmını reklam şeklinde karşılama önerilerimiz hemen tüm kesimlerden kabul görmüştü...
Bu bizler için umut verici bir durumdu...
Diğer yandan, 3 günlük gazeteden biri kapanmış, ikisi yayınlarına devam ediyordu...
Safiye Hanım, o zor günlerde genç bir yönetici olarak en büyük moral kaynağımdı...
“Merak etme bu günler geçecek, güzel günler bizim olacak” diyordu...
Tabii diğer yandan da Asil Nadir’in kapanma tehlikesi geçiren kuruluşlarında yönetim değişikliklerinin ardı, arkası kesilmiyordu...
Bu fırtına, medya grubunu da etkisi altına almıştı...
Asil Nadir’e Londra’da kefil olan mezarlık işletmecisi merhum Ramadan Güney’in Kıbrıs’a gelerek, Yönetim Kurulu Başkanı olma isteği sonrasında Kıbrıs’tan ayrılmayı uygun buldum...
Süleyman Ergüçlü arkadaşım, o günlerde Yazı İşleri Müdürü idi ve benimle birlikte Kıbrıs’tan ayrılmıştı...
Asil Bey ve Safiye Hanım ile dostluğumuz hiçbir zaman bozulmadı...
Yıllar sonra kısmet oldu, yeniden bir araya gelip, çalışmaya başladık...
Safiye Hanım’ı kendi annemiz kadar çok sevdik ve saygı duyduk...
Her alanda kendini kanıtlamış, örnek bir işkadını, yardımsever, cefakar ve fedakar bir insandı...
Son yıllarda en büyük üzüntüsü; çok sevdiği oğlu Asil Nadir’den uzak kalmaktı...
O’nu görebilmek için direnebildiği kadar direndi...
Son nefesinde bile oğlunu düşündüğünü tahmin etmek zor değildir...
Kendisine Tanrı’dan rahmet diliyoruz...
Ülkesi ve halkı için yaptıkları unutulmamalı...
Özellikle kadın örgütleri, Safiye Nadir’in adını sonsuza dek yaşatacak projeleri hayata geçirmelidir...