Kıbrıslı Rumlar bundan 45 yıl önce büyük bir felaket yaşadı... Yaklaşık 180 bin kişi evini, işini, servetini kaybetti...
Bizim gibi, yüzlerce kayıp verdi...
Kuzeyde yaşayanlar, güneye göç etmek zorunda kaldı...
Onlar için büyük bir felaketti...
Ama 5 yıl kadar önce 1974’ten de beter bir felaketle yüzleştiler...
Bankalardaki mevduatların büyük bir kısmını kaybettiler...
Zenginler fakirleşti...
Orta dereceli insanlar açlık ve sefalet sınıfına girdi...
Halen 8 bin dolayında insana yiyecek yardımı yapılıyor...
Genç nüfusun yüzde 13’ü işsiz...
Yüzlerce mağazaya kilit vuruldu...
Binlerce insan bankalara olan borçlarını ödeyemez duruma geldiği için konutları satışa çıkarıldı...
Buna karşın, bu insanların yüzde 80’i ‘hayatından memnun olduğunu’ söylüyor...
İşsiz, parasız insanlar hayatlarından memnun olabilir mi?..
Demek ki olabiliyor...
Çünkü işsizlere ve fakirlere sosyal yardım kuruluşlarından, varlıklı kişilerden, yurt dışındaki Rum ve Yunanlılar tarafından yiyecek ve giyecek yardımı yapılıyor...
İşsiz adam, yürüyüş yapabileceği, oturup kitap okuyabileceği yeşil parklar bulabiliyor...
Sağlık sorununu çözen devlet, ilacını da bedava veriyor...
Ayrıca işsizlik sorununu çözünceye kadar devletten bedava psikolojik destek alabiliyor...
Bir de kendimize bakalım...
Kuzeyde çok şükür, güneydekine benzer bir ekonomik kriz yaşanmadı...
Ancak, Türk parasının değer yitirmesi, ithal ürün fiyatlarının, ev ve araba taksitlerinin sürekli artması nedeniyle halkın yüzde 50’den fazlası mutsuz olduğunu söylüyor...
İşte bu mutsuzluğun nedenlerini çok iyi tahlil etmek gerekiyor...
Bir defa kuzeyde sistemsizlik vardır...
İnsanların hayatı, siyasilerin ağzından çıkacak bir lafa göre değişebiliyor...
Uzun vadeli plan ve programlar yaparak, halka gelecek için güvenceler verebilen bir siyasi yapı yok...
Hayvancılık, tarım, sanayi, turizm ve diğer konularda hedefin ne olduğunu, nelerin yapılması gerektiğini kimse bilmiyor...
İnsanlar yediklerinden ve içtiklerinden emin değil...
Evlerin içine kadar giren siyaset, neredeyse karı-kocanın dahi arasını açmış durumda...
Kamu kuruluşlarının tayin ve terfilerinde adalet yok...
Hastalanan insanlar devlet hastanelerine güven duymuyor...
Çocukların eğlenebileceği bir parkımız dahi yok...
Bunalıma sürüklenen insanlara psikolojik destek yardımı yapılmıyor...
İşte o nedenledir ki; nüfusun yarıdan fazlası mutsuz olduğunu söylüyor...
Dolayısıyla, gerçekleri kabullenmeli ve artık çok hızlı bir şekilde toparlanma sürecine girmeliyiz...
Bazı konularda reform yapmaktan çekinmemeliyiz...
Özellikle eğitim ve sağlık alanında...
Peki bunları yapabilir miyiz?..
Niyet varsa olur…
Bal gibi olur…
Hayırlı Cumalar…