Buse’nin katılımı olmasa oyunlardaki yarışmalara ilgi duyacağımı da düşünmüyordum. Buse sayesinde olimpiyat oyunlarından haberdar olunca bazı yarışmalara da bakmaya başladım.
Paris Olimpiyatları, sadece yarışmalar bakımından değil pek çok siyasal veya sosyolojik olgu bakımından da tartışılıyor. Kıbrıs sorunu da bunlardan biri olabilir. Kıbrıs Rum tarafının takımında Ruslar yer alırken Buse Türkiye takımının elemanı durumundadır. Kıbrıs’ta nasıl bir sorun olduğunu anlatmak için çok faydalı bir görünüm doğrusu… Anlatmak isteyip de kullanabilene aşk olsun!
Ama olimpiyatlar Kıbrıs sorunundan daha önemli tartışmalara neden olmalıdır diye düşünüyorum aslında. Pazar eğlencesi olsun diye İtalya-Türkiye kadınlar voleybol karşılaşmasını izledim. Türkiye takımını çok moralsiz gördüm. Daha önce izlediğimiz takım gitmiş, yerine “kazansak ne olur, kazanmasak ne olur” diye düşünen oyunculardan kurulu bir takım gelmiş izlenimini edindim.
Vargas’ı Türk kabullenmeyen, oyuncuların giyimleri ve saç kesimlerinden sonuçlar çıkarmaya çalışan, daha önce kazandıkları şampiyonlukları küçümseyen ve hatta “istemeyen” insanların neredeyse çoğunlukta olduğu bir ülkenin “milli sporcusu” olmayı kim ister ki? Ben istemezdim… Heyecan kalmamış!
Atıcılık turnuvasında “cool” takıldı diye erkek yarışmacıyı ilahlaştırılan, kadın olan takım arkadaşının katkısını görmezden gelen, yarışmanın birincisinin de olduğunu göz ardı eden bir kamuoyunun sevdiği insan olmak çok mu önemli? Boş verirdim!
Buna karşılık İtalya kadın voleybol takımındaki çeşitlilik ve uyum gözlerimi kamaştırdı. Kuzey Avrupa’dan Afrika’ya kadar farklı kökenden sporcuların harmonisi görülmeye değerdi. Futboldan da izlediğimiz kadarıyla bu farklılıklar artık dikkate bile alınmıyor zannediyorum ama olanağım olsa İtalyan kamuoyunun bu farklılıkları nasıl değerlendirdiğini daha kapsamlı olarak öğrenmek isterdim doğrusu.
Dünya değişiyor… Paris Olimpiyat Oyunları bunu açıkça gösteriyor…
Açılış gösterilerinden yarışmalara; Kıbrıs’tan İtalya’ya kadar her yerde ırkçılık sorun olsa bile milliyetçilik giderek daha az önemli hale geliyor. Son çırpınışları onu olduğundan daha önemli gösteriyor olabilir… Kurulu düzen milliyetçiliği aşmaya çalıştıkça milliyetçiliğin son bir çırpınışla yaşamımızı zindana dönüştürme gayretine düştüğünün de farkındayım tabii… Ama insanlık, insanı temel alan “hümanist yaklaşımları ve ideolojileri aşarak” bütün doğayı kucaklayıcı yeni ideolojiler inşa etmekte olduğu bir dönemden geçiyor. Milliyetçiliğin esiri olması, dini bağnazlığa kurban olmayı kabullenmesi söz konusu bile olamaz.
Olimpiyat oyunlarını bir de bu gözle izleyin derim!
Olimpiyat oyunları milli ve dini önyargıların yıkılmakta olduğunu gösterdi…