Bir ay kadar önce 60 yıllık eşini kaybeden ablamın yanında olmak için İzmir’e gittim.
Ülkü ile Beşir, ablamın İngilizce, eniştemin tarih okuduğu Ankara’da, Dil Tarih ve Coğrafya Fakültesi’nde tanışmışlar ve mezun olur olmaz evlenmişlerdi. Birkaç yıl ara ile iki çocukları oldu ve ben kötü bir evlilikten diğerine yuvarlanırken hayatımda gördüğüm ender mutlu yuvalardan birini kurdular.
Birbirlerine çok bağlıydılar. Hemen hemen her hafta sonu çocukları eşleri ile beraber ablama gelir, birlikte yemek yerlerdi. Yakınlarda onlara doktor olan torunu ve eşi de katıldı.
Beşir’i bugün Dil Tarih Coğrafya Fakültesi’nin sarayvari girişinde ilk gördüğüm günkü gibi hatırlıyorum: Önü ilikli koyu gri elbiseli, beyaz gömlekli ve kravatlı, tıraşlı ve siyah ayakkabıları yeni boyalı.
Görür görmez bana güven vermişti.
Beşir, doksanıncı yaşını kutladıktan birkaç gün sonra emekliliklerinde yaşamaya başladıkları İzmir’deki bir hastanede vefat etti.
Dinçken öğleden sonraları mahalledeki kahvede kendi gibi emekli olan arkadaşları ile buluşur, briç oynarlardı.
Son birkaç yıl ise evden çıkamayacak kadar güçsüzleşmişti. Evde duvarlara tutunarak yürüyordu. Sonra yatalak oldu. Ona bakması için birinin tutulması gerekti. Kötüleşince hastaneye kaldırdılar. Yoğun bakımda, kendinden geçmiş bir vaziyette üç dört gün yaşadıktan sonra hayatı terk etti.
Sevgi içinde yaşamıştı, sevgi içinde öldü.
Haberi alınca doktor torununun sözleri “Keşke hastaneye kaldırmasaydınız, yatağında ölseydi,” olmuş.
Kolay mı?
Hayatın son damlasına kadar, o hayat ne kadar çekilmez, yakınları için ne kadar zor hâle geldiyse gelsin, evden bir nefes eksilmesini istememek çağımızın özelliklerinden biri değil mi?
Hasta, ölmek; sevenleri ondan kopmak istemez, doktorlar kurtuluş şansı olmadığını bile bile hayatı uzatmaya çalışır.
Ölüm her zaman bu kadar zor değildi.
Eskimolar kabilenin hayatına katılamayacak derecede güçsüzleştiklerinde bilerek karlarda kendilerini kaybederlerdi.
Afrika Buşmenlerinde âdet, yürüyemeyecek kadar yaşlı olanları vahşi hayvanlardan korumak için çevrelerine dikenli dallar yerleştirip terk etmekti.
Yaşlı Pliny’nin (MS 23/24- MS 79) yazdığına göre, eski Roma’da çektikleri acılar dayanılmaz hâle gelen arkadaşları, sevdiklerinin elveda ziyaretlerinden sonra zehir içerek kendi canlarını alırmış.
Felsefenin kurucularından biri sayılan Sokrates MÖ 399 yılında 71 yaşında iken Atinalılar onu gençleri yoldan çıkardığı ve tanrılara saygısızlık ettiği suçlamasıyla ölüme mahkûm etti. Güçlü dostları vardı. Onu hapisten kaçırmak istediler ama o reddetti ve verilen baldıran zehrini içerek öldü.
“Ölümün insan için en büyük lütuf olmadığını hiç kimse bilmiyor,” dedi, mahkûmiyetinin açıklanmasından sonra Atinalılara hitabında. “Buna rağmen en büyük kötülük olduğuna eminmişler gibi ondan korkarlar.”
Ben bir defa dünyayı terk etme denemesi yaptığım için korkmuyorum, Sokrat Abi.
Mustafa Yüksel 2 Yıl Önce
Ötenazi serbest olmalı
Ruh ikizi 2 Yıl Önce
Başınız sağolsun Metin Bey. Doktor torun doğruyu söylemiş.
Yavuz 2 Yıl Önce
Oğuz Atay mı demişti; "Ölüm de bir rüya değil mi?"...
Hasan Nuri 2 Yıl Önce
Doğum da Ölüm de Tabiatın genel kanunudur, Dünyamızda Ölümü yatmayacak Canlı ise yoktur! İnsanlar olarak Tek Farkımız geleceği kesin olan ölümün ‘ Kimimize Erken veya Kimimize daha geç gelmesidir Hepsi o Kadar ! Sağlıklı ve Güzel Günler Dileğiyle ,
Kazım Uluseri 2 Yıl Önce
Başınız sagalsın Metin Bey. Ablanıza sabırlar dilerim. Beşir Bey huzur içinde uyusun.
Nilgün Baki 2 Yıl Önce
Beni aglattınız Metin Ağabey... nasıl güzel anlatmışsınız Dayım ve Yengemin aşkını...kaleminize sağlık ???? ışıklar yoldaşın olsun ???? Dayıcığım ????
Nick 2 Yıl Önce
Teşekkürler Metin Bey. Başınız sağ olsun. Size ve okuyucularınıza iyi bayramlar dilerim.
Eylül Eylül 2 Yıl Önce
Gün gelir değmeyecek insanlar harcadığımız zamanımıza üzülürüz hele yaş aldıkça daha çok yaşayamadıklarımız acıtır canımızı. Herşeyi başaramıyor insan, önemli olan son gelenin getirdiği huzur. Şuan mutlu ve huzurlusunuz daim olması dileğiyle iyi bayramlar sayın Münir ve sevgili Espasito…
Nedim Üzey 2 Yıl Önce
Hayatın bu dünyadan ibaret olduğunu sananların sağlık kaybına bakışı ölüme eştir. Onlar için yatalak hastaların, ölümcül hastaların hayatının devamının bir anlamı yoktur. Onlar için hayat sadece koşup eğlenmek, yiyip içmekten ibarettir. Budizm dahil tüm inanç sistemlerinde hayatın zorlukları karşısında pes edilmemesi, her zorluğun insana bir sabır şükür ders öğretisi olduğu ifade edilir. Hayata bu dünyadan ibaret bakan insanları akıl yaşına ulaştıktan sonra tamamen ölüm korkusu ile yaşar. İnancı olanlar, şükür ve sabır içinde hakka yürüme yolculuğunda hayatın keyfini %100 tadına vararak yaşar.