Filistinlilerin yıkılmış binalarını ve ölen, yaralan çocuk, kadın, erkek insanları ile İsrail’li insanları gördükçe yüreğimiz yanıyor. . Çünkü bombalar, kurşunlar; haklı, haksız ayırmıyor; öldürüyor.  Yıkıyor, yer ile yeksan ediyor. . Bu savaşla birlikte TV’lere haritalar önünde uzun cetvellerle uzmanlar çıkıyor. O topraklarda önceden yapılmış savaşları, işgalleri anlatıyor. O topraklarda ki savaşların kronolojisini anlatmakta gerektir. Ama, o topraklarda yaşanan savaşların acı tecrübeleri üzerinde yükselen barış girişimlerini de anlatmak gerekmiyor mu?  Çünkü bu günkü savaşın yönetici kadroları; 1993 yılında Oslo’da ortaya çıkan İsrail - Filistin Antlaşmasını;  İsrail ve Filistin halkı içinde dini, milli duyguları, popülist siyasetle yok etmeye soyunmuş aktörlerdir. O antlaşma ile İsrail ve Filistin yönetimi bir birini tanıyacak ve  FKÖ silahlı siyasi mücadeleden geri çekilecekti. Barış umutları o dönem, yalnız Filistin ve İsrail arasında değil, ama tüm bölgede esmeye başlamıştı. Ne olmuştu? 
İsrail’de buna  karşı çıkan Yetenyahu liderliğindeki Likud  Partisi, o antlaşmayı yaratanlardan biri olan  İşçi Partisi lideri, Başbakan Sayın Yitzhak  Rabin’e karşı saldırılar başlattı.. Bu kampanya, 1994’te NOBEL Barış Ödülünü, FKÖ lideri Yaser Arafat’ la alan  Yitzhak  Rabin’in, barış mitinginde bir  faşisttin, açtığı ateşle öldürülmesine yol açtı. . Cebinden de İsrail Barış Hareketinin şiiri çıktı. 
Diğer cesaretli aktör FKÖ lideri Yaser Arafat ise, dinci Filistin örgütlerinin hedefi oldu. HAMAS, bu zeminde gelişti. Yaser Arafat’ı itibarsızlaştırmak, yok etmek için İsrail ve Filistin’in aşırıcıları gizli açık ortaklaştı. Ablukaya alındı. Filistin ile bağı kopartıldı. Barış antlaşmasının temeli olan iki devletli çözümü etkisiz kılmak için yalnız askeri, siyasi değil, ama bunun ete kemiğe bürünmesi ihtimalini yaratan biri İsrail’li diğeri Filistin’li iki lideri de yok etmek gerekiyordu. Yani bugünkü savaşın bir nedeni de gelen o barış şansını yok etmektir. Üstelik bugünkü acının yaratıcıları Yetenyahu  ve HAMAS, günümüzde, yeni  savaşın sorumlu yöneticileridir. Ama, Yetenyahu ve İsrail ‘li bağnazlar, güçlerine karşın, kibir ve hakimiyet sarhoşluğu içinde,  karizmalarını çizdirdiler. İsrail halkına, 1973 savaşından daha fazla kayıp yaşattılar. Öyle bir hale geldiler ki Amerikan Uçak Gemilerinin gölgesine sığınmak zorunda kaldılar. HAMAS, Gazze’nin ve Filistin halkının en acı günleri yaşamasına sebep oldu. Şimdi Yalnız Gazze’de değil, Batı Şeria’da  da Oslo ile kazanılan değerlerin,  tartışma konusu olması ve İki devletli çözüm ihtimali  de daha fazla kan kaybediyor. Üstelik Doğu Akdeniz ile Orta Doğu’da büyük güçlerin,  halklara yeni dayatmalar yapabilme zeminini de beslediler. Yani bugünü yaratan, yalnız dünkü savaşlar değildir. Dar milliyetçilik, aşırı dincilik motivasyonu ile kaybedilen barış planlarıdır.
Biz bunu Kıbrıs’ta, Perez De Culler, Gali Fikirler Dizisi, Annan Planlarının kaybı ile yaşadık. Bunlara dayalı çözümü tıkamak için Güneyin, “uzun vadeli mücadele” sloganın arkasına saklanan statükocuları ile. Kuzeyin, “tek taş, tek karış” vermeyiz sloganı ile hareket eden statükocuları ortaklaştılar. Peki bugün? Güneyin Federal çözüme içtenlikle inanmayanları ile karşı olanları ve çözüm zeminlerini yok etmek için uğraşanları;  “ görüşmeler Crans Montana da kaldığı yerden başlasın”  diye bağırıyor. Kuzeyin, “Annan Planı kabul edilirse, KKTC Meclisinin üstünde Yunan Bayrağı dalgalanacak” diyen bağnazları, günümüzde ikide bir dünyaya, “ biz Annan Planına evet “ demiştik diye açıklama yapıyor.
Yani bugün;  Kıbrıs, İsrail ve Filistin’de  yaşanan  acıların bir nedeni de, mümkün olabilen bir barış antlaşmasının elden kayıp gitmesidir. Bizde ve  onlarda ise hala, o antlaşmaları popülist yaklaşımlarla dinamitleyenler  iş başındadır. Üstelik yeni acıların mimarları olarak. ‘Karşılıklı Kabul Edilebilecek; Mümkün Olabilen Bir Barış ve Antlaşma’; en esaslı güvenlik,  refah,  gelecek ve BEKA zeminidir