Bugün hava soğuk ve bulutlu. 
Pencereyi açınca uslu bir yağmurun kalan birkaç incir yaprağına düşüşünün sesini duyuyorum ve çıplak bir dalda siyah bir incir görüyorum. Dökülen yapraklar, saklambaçta saklanan çocuğun yakalanması gibi, onu ele verdi. 
Sen Ağustos meyvesisin Ocak’ta ne arıyorsun, diye seslendim ona. 
Sahipli olup olmadığını bilmediğim siyah beyaz bir kedi var. Her sabah pencereyi açtığımda onu ahşap bahçe kanepesinin üzerindeki yastıkta yatar görürüm. Pencere açılma sesini duyunca başını kaldırır ve sarı çizgili gözlerini kırpırdatmadan bana bakar. İlk oraya dadandığında bakışları endişeli gibiydi. Ama artık açılan pencereden ona bir tehlike gelmeyeceğini biliyor. Bana bir “gene mi sen” bakışı fırlatıyor uyumaya devam ediyor. 
Bu sabah yerinde değil. Yastık ıslak. Kuruyuncaya kadar tembelliğini muhtemelen odunlukta yapacak.
Kapıyı açınca kar kokulu bir rüzgâr vuruyor yüzüme. Karşıda Toroslar görünüyor. Soğuk nedeniyle hava berrak olduğu için dağın tepesindeki karlar ve onların üstündeki bulutlar apaçık. 
Her yıl yağmurlardan sonra saklandıkları yerden çıkan salyangozların sayısında azalma var. Bunu en sevdikleri gıda olan siklamen ve zambak yapraklarındaki yeniklerin azalmasından anlıyorum. Bazı yerlerde hiç yenik yok.
Havalar ısınınca salyangozlar ağaç kovuklarına, yığma taş duvarların deliklerine, plastik saksıların altına veya kenarlarına sakyaz uykusuna yatarlar. Sökülmesi zor bir şekilde gizledikleri yerin yüzeyine yapışırlar. 
Geçen Ağustos’taki sıcak dalgası Akdeniz’de rekor yüksekliklere neden oldu. İtalya’da sıcaklık 48,8 santigrat dereceyi buldu. İspanya 47,4, Tunus 49 dereceyi gördü. Türkiye, Cizre’de kaydedilen 49,1 derece ile rekor kırdı.
Lefkoşa’da ise sıcaklık 46,2 idi.
Bir yerde okuduğuma göre salyangozlar kabuklarının içinde pişip öldüler. Buna hiç şaşırmadım, çünkü ben de neredeyse evde pişip ölüyordum.
Hava buz gibi. Ellerim cebimde. Aklım ise gelecek yazda. 
Birkaç gün sürecek olan bu soğuğa bakmayın. Kıbrıs Akdeniz’in en sıcak adasıdır ve ortalamaya bakacak olursanız en sıcak kışlara sahiptir. Havası dünya ortalamasının üstünde ısınıyor. Yirminci Yüzyıl’ın başından beri süren aralıksız bir yükselme var.
Bu sene Temmuz ve Ağustos’ta serin bir yerlere kaçmalıyım, ama nereye?
Birkaç portakal topladıktan sonra incire uğruyorum. Acaba meyvesi yenecek kıvamda mı? İki parmağım arasında sıkıyorum, yumuşak. Kesip eve dönüyorum ve yarısını bir süredir benimle olan oğluma veriyorum.
“Baba, bu sene incirler erken çıktı.” diyor şehirli oğlum.
Tadı? Eh. Ocak için fena değil.