Ben 1960'larda Ankara’da üniversite öğrencisi iken şehrin nüfusu yaklaşık 800,000, TC’nin nüfusu 27 milyon civarındaydı. 
Gaziosmanpaşa, her ne kadar otobüsler pek uğramasa da, son duraktı. 
Atatürk’ün Çankaya’sından sonra Anadolu’nun kurt ulumalı uçsuz bucaksız stepleri başlardı. 
Yıldırım Beyazıt Meydanı’na pek uzak olmayan ve bir CHP’li 
belediye başkanının, başka yer yokmuş gibi,yıkıp park yaptığı golf kulübü ile Esenboğa arası, kışları sık sık kardan kapanan ağaçsız bir bozkırdı. 
Bugün Ankara’nın nüfusu altı milyona dayandı. Aynı nüfus artışı Türkiye’nin hemen her şehrinde var. TC’nin nüfusu ise herhalde 90 milyona yakındır.
Gene ben Ankara’da öğrencilik yaparken dünyada yaşayan insan sayısı 3 milyardı. Bugün 7,5 milyar.
İnsanlık tarihinin uzun bir dönemi boyunca hayat beklentisi 30 yıl civarında idi. 
Birkaç yüzyıl öncesine kadar çocukların dörtte birinden 
fazlası birinci yaşını, yarıya yakını ise beş yaşını tamamlayamadan ölüyordu. 
On Dokuzuncu Yüzyıl’ın ikinci yarısından başlayarak ortalama ömür uzunluğunda büyük artışlar olmaya başladı. 
Zengin ülkelerde,1880’e gelindiğinde doğuşta yaşam beklentisi 40’ı, 1900’de 50’yi, 1930’da 60’ı, 1960’da 70’i ve 2010’da 80’i buldu. Dünyanın geriye kalanı süratle zengin ülkeleri yakalıyor. 
Kişi 1950’de 70 yaşına varabilmiş ise altı yıl daha yaşamayı ümit edebilirdi. Bugün 16 yıl yaşamayı bekleyebilir.
En çok kendini şaşırtıp 77’ye ulaşmış biri olarak insanın uzun yaşamasını sağlayan ve hayatın kalitesini yükselten buluşlara ve gelişmelere nankörlük etmek istemem. 
Ama artan nüfusun ve uzayan ömürlerin bedeli ne olmuştur, sanırım esas düşünülmesi gereken konu odur. 
Türkiye’nin nüfusu benim öğrencilik yıllarımdan bu yana üç mislinden fazla büyüdü ama kurumayan gölü, boğulmamış nehri, kirlenmemiş denizi, kimyasallar ve ilaçlarla zehirlenmemiş bir karış toprağı kaldı mı? Ormanları ne kadar azaldı? Kaç hayvanın nesli tükendi? Kaç kuş sustu? Havası temiz, suyu bol kaç şehri kaldı? 
Aynı soruları dünyanın bütün devletleri için sorabilirsiniz ve hepsinden alacağınız cevap hemen hemen aynı olacaktır.
İnsan ağırlık olarak dünyadaki canlı varlığının yüzde birinden azdır ama dünyanın el koymadığı kaynağı, kenara itmediği yabani hayvan yoktur. 
Bilimsel verilere göre, yabani kara memelilerinin kitlesi, bugün insan sahneye çıkmadan önce olduğundan yedi kat azdır.
Aynı şekilde, aşırı avlanma yüzünden, balina dahil, deniz memelilerinin ağırlığı beş misli azaldı ve yok olma sınırına dayandı. 
Bitkiler hâlâ dünyadaki dominant hayat türü olmaya devam ediyor, ama bilim insanlarının tahminine göre, insan tarım için ormanları kesmeye başlamadan önce bitki örtüsü bugünkünün iki misli idi.
Dünya ne bu büyüklükte yok oluşları ne de durmadan daha çok, daha çok isteyen bu kadar insanın tüketimini kaldırabilir. 
Öldükten sonra kötü olanların gittiğine inanılan cehennemde uygulanacak azap türlerinin başında ateş geliyor. Bu azabı yaşarken çekmek için dünyayı cehenneme çeviriyor olmamız ne kadar garip.