Çocuklarımızın gelişiminde okullar ve öğretmenler çok önemlidir. Lakin en önemli etken “Aile”dir. 

Yaşam mücadelesinin bu denli zor olduğu günümüzde çocuk gelişiminde yeterince verimli olmak zaman zaman aileler için zor olabiliyor. Yoğun iş temposunda koşuştururken çocuklarımıza verimli zaman ayırmak göründüğü kadar kolay değil. Tüm ailelerin ortak çabası çocuklarımızın başarılı olmasıdır. Fakat birinci önceliğimiz hiç kuşkusuz sağlıklı ve mutlu çocuklar yetiştirmektir. Ne yazık ki çocuklarımızın başarılı olması arzusu bazen o kadar yoğun oluyor ki birinci önceliğimizi unutuyoruz. Çocuklarımızın başarılı olmasını istemek gayet doğrudur. Fakat unutmamamız gereken şudur; “Onların başarısı, bizim değil!” Bu ayrım karmaşasına düştüğümüzde zaman zaman çocuklarımızın çabasını ve verimliliğini yeterli bulmuyor ve artırmaları için farkında olmadan baskı uygulayabiliyoruz. 

Unutmayın disiplin ve otorite birbirinden çok farklıdır. Disiplin çocuğa güzel alışkanlıklar kazandırmak ve başarısını artırmak için vazgeçilmez bir öğedir. Otorite ise çocuğa baskı, kaygı, korku ve çaresizlik gibi negatif duyguları kazandırır. 

Çocuklarımızın disiplinli olması pek tabi ki çok önemli. Onlara disiplinli olmayı aşılamak, çalışma alışkanlığı ve rutini kazandırmak, araştırmanın önemini, öğrenmenin güzelliklerini göstermek ve okumayı sevdirmek bizlerin görevidir. Bu hedef ancak okulların ve ailelerin işbirliği içerisinde sistemli bir şekilde çalışmasıyla başarıya ulaşır. Bir örnekle açacak olursak; okulda bir öğretmen ödev veriyor ve çocuk eve gelip ailesinin desteğiyle bu ödevi zamanında ve gerekli araştırma ile öğretmenine teslim ediyor. Eğer öğretmeni bu ödevi alıp bir kenara atar, unutur geri vermez veya çabayı takdir etmezse bunu gözlemleyen çocuk bu çabasını tekrar etmeyebilir ve bu disiplin bir alışkanlık halini almayabilir. Bir diğer açıdan bakalım; okulda öğrenciye bir ödev veriliyor ve bununla ilgili gerekli ortam evde çocuğa hazırlanmıyor, aile tarafından gerekli destek ve teşvik verilmiyor, aile iyi bir rol model olamıyor ve bu disiplinin önemi çocuğa aktarılamıyorsa, yine sonuç istenilmeyen bir şekil alıyor. 

Eğitimciler pek tabi ki bu işin ehli ve uzmanı olmalıdır. Gerekli bilgi ve donanıma sahip olmalıdır. Aileler ise “çocuk yetiştirme”nin okulu olmadığından zaman zaman yanılgıya veya hataya düşebiliyor. Bu konuda ailelere naçizane aktarabileceğimiz önerilerimiz; öncelikle otorite ile disiplini ayırt etmeleri. Baskı, korku ve cezayla değil bilgi, teşvik ve takdir/ödülle onları çalışmaya motive etmeleri. 

Çocuklarımıza zaman ayırarak ne yapmaları gerektiğini gösterelim, anlatalım, örnekleyelim. Çabalarını takdir edelim. Baskıyla büyümüş, korkuyla sindirilmiş ve cezayla özgürlüğü alınmış bireyler değil bilgiyle donanmış, disiplini benimsemiş ve takdirle şevklendirilmiş mutlu bireyler yetiştirelim.