Benim düşünceme göre zengin olmanın amacı çalışmamak veya az çalışmaktır. 
Ama galiba bu yaygın bir düşünce değil. 
İnsanlar genellikle daha çok para yaptıkça işe daha çok yüklenirler. 
 Çok zengin tanıyorum ama “dağarcığım doldu” deyip de çalışmayı bırakan tanıdıklarımın sayısı bir iki kişiyi geçmez.  
Bu da demek ki çağımızda çalışıp zengin olmanın ödülü aylaklık değil, daha çok çalışmaktır. 
Tanıdığım bankacı bir kadın – genç ve güzel ve mücevhere düşkün bir kadın – on milyon dolara yakın para biriktirmişti. İstifa edip üniversiteye dönmek ve tarih okumak istediğini söyledi bana. Ama önce birikimini artırmak istiyordu. 
“Yüz milyon dolarım olunca bırakacağım,” dedi.
Türkiye’den ayrıldıktan sonra onunla irtibatımı kaybettiğim için yüz milyonu yakalayabildi mi bilmiyorum. Umarım yakalamıştır ve bir yerlerde cebinden paralar taşarak tarih okuyordur. 
Ama nedense içimden bir ses bana böyle olmadığını söylüyor.
Çoğunlukla insanı tanımlayan işi ve işinin ona toplumda getirdiği statüdür. Tanımadığımız birisinden bahsedildiğinde onu aklımızda bir yere oturtmak için sorduğumuz ilk sorulardan biri “ne iş yapıyor?” dur. 
Statü kaybı işi bırakmayı zorlaştırır. Statüden vazgeçmek, daha çok para kazanmaya tekme vurmaktan zordur.   
Bu yüzden sık sık sinir bozucu durumlarla karşılaşarak, mum gibi yanıp tükenerek, durmadan daha çok isteyerek, istediklerine yeteri kadar sahip olamamışlık duygusu içinde birçok zengin daha çok para için boğuşmaya devam eder.
Paraya ve işe doyamama olgusu yenidir, tarıma ve yerleşik hayata geçişle başlar, on on iki bin yıldan fazla geriye gitmez.  
 
Neredeyse üç yüz, üç yüz elli bin yıl avlayarak ve toplayarak yaşadığı çağlarda insan karnını doyurmak için haftada on beş saat çalışıyordu. En zor iklim koşullarında bile türlü türlü gıda ile besleniyordu. 
O günlerle bugün arasındaki fark şudur: O gün insanın çalışarak geçirdiği zamanı tayin eden ihtiyaçları idi. Bugün o zamanı istekleri tayin ediyor. 
İhtiyaç birkaç kalemden müteşekkildir. İstekler ise namütenahi, yani sonsuz, uçsuz bucaksızdır.
Avlama toplama durağan, değişimin yavaş olduğu tenha bir dönemdi. Varsıllık vardı ama bolluk yoktu. Paylaşım esastı ve herkese düşen pay eşitti. Bol boş zaman vardı. Çocuk suçları yoktu, cinsellik hürdü.
Bugün hayat durağanın tersidir. Neredeyse her gün bir yenilik meydana geliyor, bizi sürekli adaptasyon durumunda olmaya zorluyor. Bolluk var ama herkes için değil. 
Ve bolluğun bedeli gezegenin yok oluşudur.
O eski hayat o kadar harika idi ise neden bırakıldı? 
Bakım istemeyen, kendiliğinden büyüyen ve çoğalan bitkilerle ve hayvanlarla karın doyurmak varken neden yoğun iş gerektiren, iklimin insafındaki tarıma ve hastalık ve şiddeti bol yerleşik hayata geçildi?
Modern araştırmalar tarıma geçişin sadece Orta Doğu’daki Mezopotamya’da olmadığını gösteriyor. Aşağı yukarı aynı zamanlarda Amerika ve Asya’da da göçebe hayat tarzı terk edilmeye başlandı.
Sebebi muammadır.
Sonucu ise ortadadır.