Ankara’yı ziyaret eden gelmiş geçmiş tüm KKTC’li bakanların, para koparabilmek için öne sürdükleri bir gerekçe vardır:
   “Ambargo altındaki KKTC’nin tek destekçisi ve güvencesi Anavatan Türkiye’dir…”
   Türkiye’nin tek güvence olduğuna kimsenin itirazı yoktur…
   Eğer bu ülkede son 47 yıldan bu yana kan akıtılmıyorsa, ırkçı saldırılar önlenmişse; katliamlar durmuşsa bunun tek sebebi Türkiye’nin buradaki askeri varlığıdır…
   İster inanın, ister inanmayın…
   Güneydeki sağduyu sahibi Rumlar da bu gerçeği kabul ediyor…
   Hatta bazıları; olası bir çözüm durumunda en az 15 bin Türk askerinin adada kalmasının, can ve mal güvenliği açısından yararlı olacağını söylüyor…
   Tekrardan özetlemek gerekirse; Kıbrıslı Türklerin güvenlik açısından tek güvencesi Türkiye’dir…

Gelelim ekonomik soruna

   Fakat; ambargo söylemlerinin arkasına saklanarak 47 yıldan beri ekonomik başarısızlığı buna bağlamak doğru değildir…
   Her seçim döneminde ihtiyaç olmayan kurumlara istihdam yapıyorsanız ekonomik kalkınma olamaz…
   Narenciye üreticisine ürün bedellerini zamanında ödemezseniz üretim olamaz…
   Üretim olmazsa veya üretilen miktar azalırsa gelirleriniz de azalır…
   Ambargo var diye ürettiğimiz narenciyeyi satamadığımızı söyleyebilir misiniz?..
   Kesinlikle hayır!..
   Geçmiş yıllarda İngiltere’ye kadar narenciye satışımız oldu…
   Halen çok sayıda ülkeye hellim satışımız devam ediyor…
   Bırakın Arap ülkelerini Amerika’ya kadar hellim satabiliyorsak, ambargo sözcüğünün arkasına saklanarak, para talep etmemiz doğru değildir…

Ambargoyu kendimiz yapıyoruz

   Bu ülkede ambargonun baş aktörü yine bizleriz…
   Kendi kendimize zorluklar çıkarıyor, gelişmeyi engelliyoruz…
   Yatırımları desteklemiyoruz…
   Yatırımcılara tepki gösteriyoruz…
   Başarılı insanları kıskanıyoruz…
   Hem sanatçıları otellerin konser salonundaki baş yerlerden izlemek istiyoruz…
   Hem de otel yatırımlarını eleştiriyoruz…
   Bir başka önemli konu ise bencilliktir…
   Kazandıklarımızın tamamını kendimize ve ailemize saklayarak, toplumsal dayanışmaya önem vermiyoruz…
   Yardımlaşma kampanyalarını önemsemiyoruz…
   Eğitim ve sağlık alanında kalıcı eserler yaratmaya katkı sağlamıyoruz…
   Kefenin cepsiz olduğunu düşünmeden yaşıyoruz…
   Bir de insanlara ‘çıkarlarımıza göre’ davranıyoruz…
   Bugün sen, yarın bir diğeri…
   Günün çıkarına göre ‘adam tercihi’ yapan veya yapmak isteyenlere göz yumuyoruz…
   İşte temel sorunumuz budur…
   Bu şekilde ‘güzel günler’ bekliyorsak; sadece kendi kendimizi aldatmış oluyoruz…