Yasemin “Tanrı’nın armağanı,” anlamına gelen Farsça bir kelimedir.
 
Tanrı sayısız çiçek arasından yasemini seçtiği zaman ne yaptığını biliyordu. 
 
Beyazlığının saflığı, kokusunun yumuşaklığı ile yasemin çiçekler arasında eşsizdir. 
 
Evin restorasyonu bitince bir çardak yaptırdım ve yasemin dikip üzerine verdim. Bu bahçeme eklediğim ilk çiçek oldu. Sokaktan bahçeye girdiğinizde bu parfüm tünelinin altından geçersiniz ve yere düşmüş olan yaseminlerin üzerine basarsınız. Yere düşmüş beyaz yaseminler pergolanın üstündekiler kadar zevk verir gözlerime.
 
Başka yerlerde de yasemin var.
 
Evin yakınında, ikisi kuzeye bakan duvarında, ikisi yatak odamın pencerelerinin altındaki büyük saksılarda, biri sokağa sarkan beş ayrı yaseminim var. 
 
Bahçedeki taş setin eteğindekini diktiğimden beri budamadığım için küçük bir tepe oldu. Kirpi, yılan çıyan falan altında gizlenebilsin diye dokunmuyorum ona. 
 
Bunların dışında ağaçlara sarılmış olgun yaseminler ve yeni yaptırdığım demir kemerlere tutunmaya çalışan genç yaseminler var.
 
Çok suyum olsa bahçenin her yerini yaseminle doldururdum.
 
Yaseminin bol ve iri çiçek açması için birkaç yılda bir derin budanması gerekir. 
 
Uzun yıllar ona dokunmadığım için girişteki yaseminim pergolanın üstünde büyük yeşil bir dalga oluşturmuştu. Bu yıl ilkbahara girerken budattım. Bir süre çiçeksiz ve yapraksız, avuçsuz parmaklar gibi kalın dallarıyla pergolanın üzerinde yattı. Sonra yeşillendi ve birkaç haftadan beri de şişman beyaz çiçekler veriyor.
 
Yasemin kokusu aklıma çocukluğumun bitmeyen sıcak yaz günlerini, çığlık çığlığa uçan kırlangıçları ve ütülenmiş, kar gibi çarşaflardaki uykuları getirir.
 
Akşama doğru, küçük şehir esneyerek uyanırken, belediye araçları sokaklara su serpiyor. Bir oğlan üzerine işlenmiş beyaz ıslak mendil serili yuvarlak, boyası kaçmış bir tepside annesinin dizdiği yaseminleri satıyor.  Açılmadan toplanan beyaz, uçları mor yaseminler, hurma yaprağına dizili, kuş kanadı gibi. Bazıları kalın bilezik şeklinde. Çarçabuk satılıyorlar. 
 
Müşterilerin çoğu erkek, yaseminleri burunlarına tutuyor, kulaklarının arkasına sıkıştırıyor, gömlek ceplerine koyuyorlar.
 
Ara sıra dayım, bu tüy gibi hafif bileziklerden bir tane satın alır ve neneme yollar. Nenem yasemini kuş imiş gibi avucunun ortasına oturtup koklar, bana da koklatır, sonra koynuna, enfiye kutusunun yanına atar. Arsızlık yaparsam bana verdiği bile olur.
 
Bazen dedem de bir deste yasemin satın alıp kulağının arkasına takar. Yaseminler bir süre sonra açılır, kokuları çoğalır.  
 
Kimi zaman dedemin kulağının arkasında bir fesleğen dalı olur veya karanfil veya elinde kokladığı bir nane. 
 
Teyzelerimden biri Cuma günü yaseminden bilezik yapan, yüksek bir yere asan ve altında yatan kişinin cennette yasemin altında yaşayacağını söylemişti. Ama asmadan önce hiç koklanmazsa.
 
Bahçemde imparatorluklardan uzun yaşayan zeytin ağaçları ve dünyanın en güzel kokusuna sahip yaseminler olduğu için çok şanslıyım.