Yusuf YILDIZEV
Yaklaşık 30 yıl boyunca aralıksız futbol oynamış bir yıldızdan bahsediyoruz. Girne Halk Evi’nde başlayan macera 1980 yılına kadar Yenicami’de sürmüş ancak çok sevdiği takımından ayrılmak zorunda kalmış. Sonrasında kariyerine Gönyeli, Girne Halk Evi ve Çetinkaya’da devam etmiş. Futbolculuk döneminin son iki yılını da yuvası Yenicami’de geçirerek emekli olmuş. Türk futbolundaki kariyerini anlatırken o anları tekrar yaşayan Kalmaz,” Yenicami’ye duyduğum sevgiyi anlatacak kelimeler yok. Yenicami tarihindeki ilk ve ikinci şampiyonluğunu yaşamak bize nasip oldu. Birçok kupa zaferine imza attık. Yıllarca beni isteyen takımlar oldu. Hepsine saygım sonsuzdu. Bu takımlarda çok değerli arkadaşlarım da vardı ancak ben Yenicami dışında bir başka Kıbrıs Türk takımında forma giymeyi düşünmedim. 1980 yılına kadar bu formayı gururla taşıdım. O sezon yönetim kurulunda yapılanma mevcuttu. Bana artık yaşlandığımı ve futbolu bırakmam gerektiği söylendi. Bunun yanında bana genç takım antrenörlüğü teklifi edildi. Gurur verici bir teklifti ama ben kendimi iyi hissediyordum ve oynamaya devam ettim. Uzun yıllar beni çok isteyen Gönyeli, yine takıma katmaya çalıştı. Bende onayladım ve yönetim kurulu kolaylık sağladı. 1 sezon sonunda futbola ilk başladığım yer olan Girne Halk Evi’ne transfer oldum. Antrenör-futbolculuk yaptım. O sezonu güzel geçirdik ve başarılı maçlar çıkardık. Girne Halk Evi’nde sahada gösterdiğim performansla yaşım 40 olmasına rağmen Çetinkaya bana ilgi gösterdi. Bende tekliflerini kabul ettim. Daha önceden karmalarında yer aldığım bu takımla geçirdiğim 1 sezondan sonra aslında esas beklediğim teklif geldi. Beni yaşlı diyerek gönderen yuvam Yenicami, beni tekrar camiada görmek istedi. Tabii ki kabul ettim ve iki sezon oynadım. 14 yaşından 43 yaşına kadar hep severek futbolda yer aldım. Hep düşünürüm günümüzün şartları ve imkanları olsa çok iyi yerlere gelecektim. Bunu futbol oynarken hep hissettim.”

Kariyer Analizi
Röportaj süresince Zihni Kalmaz’ın bende yarattığı hissiyat gerçekten çok tuhaftı. Anlattıkları, yaptıkları o kadar büyük şeylerdi ki ben yaptıklarını hayal bir edemiyorum.  Röportaj yaptığım adam bana dünya yıldızı gibi geliyordu. Çok içten ve samimi bir insan olduğunu da belirteyim. Tabii ki dönemin futbol tarzına baktığımızda Türkiye’nin en üst liginde rahatlıkla oynayabilecek bir oyuncu potansiyeli görüyoruz. Omonia’nın kendisi adına kaçan en büyük fırsat olduğunu söylüyor. Bana göre 17 yaşında Beşiktaş’a gitmesi ve beğenilmesi kendi adına en önemli olaydı. A takım seviyesinde çok iyi performanslar gösterdi ancak yaşının 17 olması profesyonel sözleşmeye engeldi. Bunun anlamı da 18 yaşına kadar cüzi bir miktar maaş kazanacağıydı. Gerek o günün şartları gerekse ailesinin maddi durumunun iyi olmaması onu dönmeye zorladı. Şu an düşündüğümüzde 17 yaşında günde 2 idmanla kendini hazırlayan Zihni Kalmaz’ın belki de Avrupa çapında bir oyuncu olma şansı vardı. Bunu birçok kez aslında bize kanıtladı. 1960 ve 1968 yılında Steaua Bükreş’e karşı çıkardığı maçlar. Defalarca Omonia ve diğer Rum takımlarına karşı muhteşem performansları. Türkiye Milli Takımı’na karşı oynadığı müsabakalarda ortaya koyduğu oyun ile onlardan eksik olmadığını gösterdi. Beşiktaş sonrası da dikkatleri birçok kez çekmeyi başarmış. Rüya gibi tekliflerle karşılaşmış. Torunlarına yetecek kadar büyük bir servete ve geliri önemli olan işlere sahip olabilirdi. Dönemin siyasileri ve bu siyasilerin yönettiği gazeteler, onu ve ailesini baskı altına çalışmış. Özellikle aile siyasi baskıların yarattığı sıkıntıyla oğlunun Rum takımlarında oynamasını istememiş. Bu da Zihni abimizin tüm kaderini değiştirmiş. Sormak isterim.  Sporda, siyasi hırs ile yapılan engellemelerin bugün kime ne faydası olmuştur? (Bitti)