Kıbrıs sorununda hakkı yenen taraf biz olduğumuz halde maalesef çözüm uğruna sürekli olarak Rum taleplerinin karşılanmasına ve birleşmeye razı edilmesine çalışılması çözüm ve barış yanlısı olmak değil, teslimiyetçilik. Buna karşı çıkmak da faşistlik, çözüm ve barış istememek değil vatanperverliktir.
Kıbrıs Türk halkının hep alttan alması, çözüm için fedakârlık yapmayı kabul etmesi, kayıpları için talepte bulunmaması ve en önemlisi haklılığını kabul ettirmek için gereken düzeyde mücadele etmemesi, çözüme yardımcı olmamaktadır. Çünkü sırf bizimle birleşmeye razı etmek için, tüm taleplerini kabul edeceğimiz umutlarını güçlendirdiğimiz için, Rumlar makul bir çözüme yanaşmamaktadır.
1963’te Rumların ortaklık yönetimine silah zoru ile el koymasına rağmen, cezalandırılması gereken Rumlara, bir de yasal Kıbrıs Cumhuriyeti’ni temsil hakkı tanındı;
1960 birleşik yönetimden silah zoru ile atılmamıza ve mağdur olmamıza rağmen, dayanaksız ve haksız ambargolarla cezalandırılıyoruz;
Rumların Akridas ve İphestos kanlı planları ile Kıbrıs Türk halkına karşı soykırım uyguladığı tarihi belgelerle sabit olmasına karşı, bizi tazmin etmelerini talep etmedik;
1963-74 döneminde yollarda seyahat eden kırsal alanlarda çalışan birçok sivil soydaşımız kaçırılıp katledildi;
Ayvasıl, Taşkent ve Muratağa köylerinde yüzlerce çocuk, yaşlı, kadın diri diri toprağa gömülerek vahşice katledildi;
1963-74 döneminde Rum yönetimine bağlı asker ve sivillerin tüm Türk yerleşim yerlerine saldırarak birçok vatandaşımız katledilmiştir;
1974’de Yunanistan’ın teşvik ve desteği ile Makarios’a karşı düzenlenen darbeden sonra Kıbrıs Elen Cumhuriyeti ilan edildi, buna rağmen barış harekâtından sonra güneydeki Rum yönetimi yine 1960’ta kurulan Kıbrıs Cumhuriyeti olarak tanındı;
2004 Annan çözüm planını bizim kabul etmemize karşın, ambargolarla cezalandırılmamıza son verilmedi, üstelik barış planını ret eden Rumlar tüm adayı temsilen ve bizin onayımız da alınmadan Avrupa Birliğine üye alındı ve ödüllendirildi;
Müzakere masasında bizi oyalayarak denizlerdeki hidrokarbon zenginliklerinden tek yanlı yararlanmak için, yabancı ülkelerle anlaşmalar yaptı;
Savaşı başlatan taraf olmasına karşın, müzakerelerde sadece onların talepleri ve tazmin edilmesi üzerinde duruldu;
1963’te silah zoru ile devletteki işlerinden kovulan, kırsal alanlardaki faaliyetlerini sürdüremeyen, ambargolar nedeniyle ekonomisi çökertilen Türk tarafının kayıpları çözüm müzakerelerinde dikkate alınmadı;
Toprak konusunda sadece Rum tarafının talepleri ve tazmini ön plana çıkarıldı, alan olarak daha az olmakla beraber daha değerli olan Türklerin güneyde kalan taşınmaz mal varlığı ve gasp edilen vakıf mülkü göz ardı edildi;
Rumlar çözüm müzakereleri ile bizi oyalarken, silahlanmaya devam ederek yabancı ülkelerle askeri tatbikatlar ve anlaşmalar imzaladı, 80 bin kişilik milis gücü oluşturdu, 3 bin kişilik profesyonel paralı ordu kurdu;
Rum yetkililerinin açıklamalarından, dışa karşı BM parametreleri olan ‘İki bölgeli, iki toplumlu ve siyasi eşitliğe dayalı federal çözüm ’istediklerini söylemelerine karşı,1963’te silah zoru ile gasp ettikleri Kıbrıs Cumhuriyeti yönetim gücünü bizimle paylaşmak istemedikleri, bizimle eşitliğe dayanan çözümden yana olmadıkları, bize sadece azınlık hakları vermeyi düşündükleri açıkça anlaşılmıştır. Zaten müzakerelerde dayattıkları talepler de bu niyetlerini ortaya koymaktadır;
1878’den günümüze bize karşı silahlı saldırılarda bulunan Rumlar kötü niyetleri nedeniyle, garanti anlaşmasının kaldırılmasını ve Türk ordusunun ayrılmasını dayatıyor;
Mevcut koşullarda müzakerelere Guterres önerileri zemininde katılmamız; zaman kaybına, ambargolarla cezalandırmamızın sürdürülmesine ve denizlerdeki zenginliklerden Rumların tek yanlı yararlanmasına yani Rum ulusal davasına destek olacaktır.
Müzakerelere yeniden katılmamız için, ambargoların kaldırılmasını, garanti anlaşmasının tartışılmamasını, ordumuzun ayrılmamasını ve birleşme dışındaki çözüm seçeneklerini konuşmamızın kabul edilmesini şart koşmalıyız.
