Öyle insanlar vardır ki; başkaları tarafından sürekli itilirler, dışlanırlar ve son ona yardım edersin...
Öyle kötü niyetliler vardır ki; yaptığın iyiliklere kötülükle karşılık verirler...
Bunu yaparken kendilerine göre mutlaka bir mazeret de uydururlar...
“Besle kargayı oysun gözünü” Atasözü, bu tür kişiler için geçerlidir...
Üzülerek görüyoruz ki; küçük ülkemizde yapılan iyilikleri, yardımları, fedakarlıkları kısa sürede unutan, hatta zaman geçince kötülükle karşılık verenlerin sayısı giderek artıyor...
Ufacık bir menfaat çatışması söz konusu olduğu zaman bu tür kargalar göz çıkarmaktan hiç çekinmezler...
Konu kişileri ilgilendirdiği zaman ‘oyulan gözün ağrısı’ erken geçer...
‘Değmez miş’ veya ‘Yazıklar olsun’ diyerek geçersiniz...
Ama bu nankörlük ve iyiliğe karşı kötülük ülkeler ve toplumlar arasında baş gösterirse, ağrının ötesinde sorunlar yaşarsınız...
Gün gelir hayatta kalmanız bile zorlaşır...
Konuyu özel hayattan, Türkiye-KKTC ilişkilerine getirmek istiyorum...
Türkiye; 1963’te Rum saldırılarının başlaması sonrasında daima Kıbrıslı Türklerin yanında oldu...
Barış Harekatı’na kadar aradan geçen 11 yıllık sürede memurlarımızın maaşlarını gönderdi...
Binlerce göçmen, işsiz ve fakir insanımıza gıda yardımında bulundu...
Hastalarımız Kızılay’ın yardımlarıyla tedavi edildi...
Ardından 1974 Barış Harekatı gerçekleşti...
Bunun nedenlerini herkes biliyor...
O nedenle tekrar etmeye gerek yoktur...
Faşist Yunan Cuntası 15 temmuz’da ENOSİS Harekatını başlatmasaydı; Türkiye 20 Temmuz harekatını başlatmazdı...
Ağır ambargolar göğüslendi
Türkiyue, 20 Temmuz harekatı yüzünden yıllarca Amerikan ambargosu altında tutuldu...
Hem ticari, hem de askeri ilişkiler geriye gitti...
Türk devleti zaman içinde bir cent’e muhtaç duruma geldi...
Fakat; hiçbir hükümet Kıbrıs’ı gözden çıkarmadı...
Bir dönemler Türkiye’de petrol krizi vardı...
Bakanların araçlarında dahi benzin yoktu...
Ekonomik yardım talep etmek için Ankara’ya giden merhum Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş ve dönemin Başbakanı merhum Mustafa Çağatay ile bakanları, Esenboğa’dan, kent içine askeri arabalarla taşındı...
Böylesi bir kriz ortamında dahi Kıbrıs’ın talepleri reddedilmedi...
Kıbrıslı Türkler üzülmesin, moral bozukluğuna uğramasınlar diye para akışı kesilmedi...
Kıbrıslı Türkleri yöneten hükümetler ise küçük basit hesaplar yüzünden sürekli istihdam yaparak devletin sırtındaki kamburu ‘kaldırılamayacak’ kadar büyüttü...
Bugün bazı sıkıntılar yaşıyorsak; bunun nedenini kendi siyasetimizin yanlışlarında ve yönetme beceriksizliğimizde aramalıyız...
Darbelerin en büyüğü
Türkiye, kısa bir süre önce bugüne kadar benzeri görülmemiş bir darbe girişimi ile karşılaştı...
İki yüz kadar insanımız şehit oldu...
Binden fazla yaralı var...
Orduda, valiliklerde, yargıda, polis teşkilatında, Jandarma’da, eğitim kurumlarında binlerce tutuklama ve sorgulama yaşandı...
Darbe öncesinde Rusya ve İsrail’le krizler vardı...
Suriye savaşı nedeniyle 4 milyonu aşkın mülteci Türkiye topraklarına yerleşti...
Türk insanı, 7 tane Lüksemburg nüfusuna kucak açarken, Avrupa Birliği sinsi planlar yaparak, gerekli yardımları göndermedi...
Türkiye, yaşanan bunca sıkıntıya karşın 2016 yılı içinde KKTC’ye 700 milyon lirayı aşkın para gönderme kararı aldı...
Hepsinden önemlisi bizlere hayat verecek suyu gönderdi...
Deniz altından geçirilen borularla su gönderebilmek için bir milyar 600 milyon lira harcadı...
KKTC sınırları içindeki boruların döşemesini dahi Türkiye üstlendi...
Türkiye’nin yaptıklarına gönülden teşekkür etmek, bunun önemini anlamak ve mutlu olmak, sımsıkı sarılmak, daha güçlü bir dayanışma içine girmek yerine; bazı kesimlerin hala bu ortamda bile ilişkileri gerecek hareketler içinde olmaları son derece üzüntü vericidir...
Bir an için düşünmeliyiz...
Türkiye’nin “Ey Kıbrıslı kardeşlerim tamam artık... Sizi kaderinizle başbaşa bırakıyorum” demesi halinde başımıza nelerin geleceğini düşünmeliyiz...
Ne üniversitemiz kalır, ne de turizmimiz...
Hatta bakanımız kalmaz...
Çünkü Türkiye’siz bir KKTC olamaz...
Olmayan devletin meclisi, kabinesi de olamaz...
Allah korusun, bir hafta içinde hepimiz diz çökeriz...
Ama Türkiye bunu yapmaz...
Bazı bozuk sesleri gerekçe göstererek, halkın ezici bir çoğunluğunun güçlü sevgisini görmezden gelmez...
Türkiye’nin hedefi; kendi ayakları üzerinde durabilen güçlü bir KKTC yaratmaktır...
Bize düşen görev de çalışmak, başarmak ve ana sevgisine layık olmaktır...
Iste gercekler, eline saglik..