Kuzey Kıbrıs’ta, savaş sonrası şekillenen siyasal yaşamın, ülkeyi iyi bir noktaya getirmediğini üzülerek izliyoruz…

   Elbette son 50 yılda sevindirici yatırımlar ve bazı alanlarda ilerlemeler de oldu…

   Ancak; eğitimde, sağlıkta, kamu hizmetinde olması gereken gelişmeler sağlanamadı…

   Hatta eğitim başarısında gerilemeler oldu…

   Kamudaki verimsizliğin ana sorumlusu ise kötü siyasettir…

   Eğitim geriledi ama üniversite sayısında patlama yaşandı…

   Üniversiteyi bitirenler kamu kuruluşlarına yığıldı…

  Bakın bu ülkede tornacı kalmadı...

  Su tesisatçısı ve elektrikçiye ihtiyaç var...

  Oto tamircisine ihtiyaç var...

  Tarlada ekip, biçecek, kombay kullanacak, hatta kombay tamir edecek insana ihtiyaç var...

  Temizlik yapacak, gazete dağıtacak insanlara ihtiyaç var...

  Garsona, aşçıya ihtiyaç var...

   Ama bulunamıyor… 

  Nüfusun tamamı beden hocası, iletişimci, işletmeci, coğrafyacı veya tarihçi olamaz...

  Olursa şimdiki gibi işsiz ve çaresiz kalır...

  Yeterli düzeyde İngilizce bilmeyen bu gençlerin, dünyanın hiçbir ülkesinde iş bulamayacağını birilerinin artık onlara ve ailelerine anlatması gerekiyor...

  İlgili kurumlarla toplantı yaparak, askerlik konusunda yeni düzenlemeler yapılmalıdır...

Kimse gerçekleri konuşmuyor

 Ancak bu noktada, özellikle ekonomik kuruluşların da çok ciddi sorumluluklarının olduğunu vurgulamadan geçemeyiz...

 Başta Ticaret, Sanayi ve Esnaf Odaları bu konularda alternatif projeler üreterek devleti yönetenlerin karşısına çıkmadılar...

 Gidişatın yanlış olduğunu ve ülkeyi çökerttiğini bildikleri halde, kendi çıkar dünyalarını aşıp, gerçek dünya ile ilgilenmediler...

 Şimdi çok sayıda örgüt koro halinde “Statüko devam edemez, çözüm şarttır” diyor...

 Ancak; böylesi hayati bir konuda dahi insanlara doğruları söylemiyorlar...

 Halkın karşısına ciddi verilerle çıkmıyorlar...

 Bugüne kadar gerekli hazırlıklar yapılmadığı için çözüm olması halinde kaç tane hayvancının, kaç kasabın, kaç çiftçinin, kaç yüz esnafın, kaç bin kamu ve belediye görevlisinin işini kaybedeceğini anlatamıyorlar...

 Ya korkuyorlar ya da kendi dünyalarının dışına çıkmak istemiyorlar...

 Kalıcı bir çözümü hepimiz destekliyoruz…

  Ancak; güvenliğimizin garanti altına alınması şartıyla…

   Sağlam garantiler olmadan varılacak bir anlaşmanın, ileride ne tür sorunlara yol açacağını herkes biliyor…

   Öyleyse; güvenebileceğimiz bir çözüm sağlanıncaya kadar, içteki sorunlarımızın çözümüne odaklanmalıyız…

   Gençliğin tamamını üniversitelere yönlendirmek yerine, serbest meslek sahibi olmalarını teşvik edecek adımlar atmalıyız…

   İş garantisi ve iyi maaş vaadiyle bunu başarmak mümkündür…