Rüzgâr kesilince kuşların sesini duydum. 
Ötüşler, kuşların toplanma yerlerinden biri olan bahçe kapısının girişindeki pergola ve çevresindeki ağaçlardan geliyordu.
Orada, bazılarında ham yer fıstığı, bazılarında kenevir tohumu olan yemlikler var. Kuşlar yemliklerini doldurduktan sonra eve girmemi bekliyorlar ve saldırıyorlar. En çok kenevir tohumunu seviyorlar. Öyle bir iştahla girişiyorlar ki tohumlar yemlikten yere saçılıyor. 
Baş müşteri saçaklarda yaşayan serçelerdir. Sanırım eve benden önce yerleşmişlerdi, hatta satın aldığımda dedeleri ve nineleri metrûk hâldeki yapıda yaşamış olabilirler bile. Restorasyon bitince dönüp saçaklara yerleştiler. O gün bugündür birlikte yaşıyoruz.  
Sabahları, herkesten önce uyanan kargalardan sonra onların ötüşlerini duyarım. Başka kuşlarınki kadar güzel değil belki ötüşleri, ama seslerinde diğer hiçbir kuşta duymadığım bir neşe var.
Bu neşenin hayatlarının güzelliğinden geldiğini düşünüyorum. Bazen toplu hâlde öterek uçuyorlar ama bir yerden başka bir yere gitmek için değil, bir arada olmanın tadını çıkarmak için. Bazen iki tanesini birbirlerinin gagasına dokunurken görüyorum, bazen biri altta diğeri üstte.
Çift olan serçeler ölünceye kadar birlikte yaşar. Dişi 4-5 adet yumurtlar ve 11-14 gün arasında kuluçkaya yatar. Yavrular 14-16 günde uçacak kadar tüy çıkarır.
Serçelerin ortalama ömrü üç yıldır. Bu hesaba göre, ondan fazla serçe nesli benimle yaşadı. Ama hâlâ bana alışamadılar. Camın arkasında belirdiğim zaman bile kaçıyorlar. Neden acaba?
Yemliklerin diğer iki müşterisi bahçede yaşayan güzel ötüşlü baştankaralar ve kızıl gerdanlardır. Bir başka kuş daha var. Hepsinden küçük bir kuş. Ama o kadar hızlı uçuyor ve o kadar korkak ki teşhis edemedim.
Diğer bahçe kapısının yanındaki su depolarının üzerinde dört ahşap ayak üstünde duran kiremitli bir dam var. Ölen birkaç ağaç, bir çam ve erguvan ile yaşayan bazı  bitkiler damın üzerinde kesif bir yumak meydana getirdi. Kuş seslerinin yoğun olduğu bir başka yer kuşlar için güvenli bir sığınak olan bu yumaktır. Oradan geçerken bu sesleri duymak bana büyük bir zevk verir.  
Birkaç tane de kumru yuvası var. Bunların nerede olduğunu oraya yaklaşınca kaçmalarından öğrendim.
Acaba bende kuşları korkutan bir şey mi var?
Ve tabii “Tekrârını ömrün eder i'lân” kargalar… Onlar güneş doğmadan dağdan sürü hâlinde inip ovaya dağılıyorlar ve güneş batarken aynı yoldan geri dönüyorlar. Evim yollarının üstünde. Akşamları dağa yollanmadan önce servilerime konup güneşin batışını seyrederler.
Kargalar korktukları veya tehlike uyarısı yaptıkları zaman çok bet sesler çıkarabilir. Ama gergin olmadıkları zamanki ötüşleri şakrak ve hoştur.
Kırlangıçlar evime yuva yapsın çok istedim ama gelmiyorlar. Espasito bu konuda şanslı. Karaburun’da aldığı daireye neredeyse girmeden kırlangıçlar balkonuna yuva yaptı.
Kuş yemi pahalı değil. Herkes balkonuna veya ağaçlarına, hatta penceresine yemlik takıp çevresindeki kuşlara bir uğrak yeri yaratabilir.