H. uzun yıllardan beri Kıbrıs’ta yaşayan Ukraynalı bir kadındır. Ressamdır ama resimlerinden hayatını kazanamadığı için Girne’de turistlere hitap eden şeyler satan bir dükkân çalıştırır. Romantik temalı resimlerini de orada satar. 
Dükkânına yürüme mesafesindeki bir dairede kedileriyle yaşar.
İki hafta kadar önce mesaj atıp ne yaptığımı sordu. Epey zamandan beri görüşmemiştik. 
 
“Beni son gördüğünden bu yana hayatım değişmedi?” diye cevapladım. “Yavaş ve sıkıcı. Sen?”
O da pek bir şey yapmıyormuş. Bir yerlere gitmeyi önerdi.
Batı kıyısına yakın bir dağ eteği köyü olan Bağlıköy’e gitmemizi istiyordu. Bir tarih kararlaştırdık ama o gün kendimi iyi hissetmediğim için erteledim. 
Sonunda onu bağları olmayan Bağlıköy yerine ağaçları olan Kantara ormanına yürüyüşe götürdüm. Hava bulutlu ve rüzgârlı idi.  Pek kimsenin ayak basmadığı ormanın kokusu beni olduğu gibi onu da mest etti. Yolun bir ucundan diğer ucuna, kimsenin geçmesini beklemeyen örümcekler ağ örüyordu. 
 
“Duydun mu?” dedi bir süre yürüdükten sonra, “Balabayıs’ta köpekleri ile beraber yürüyüşe çıkan bir adam bir daha geri dönmemiş. İki yıldır kayıp.”
“Köpekleri geri dönmüş mü?”
“Onlar da kayıp.”
“Adamı anladım da köpekler nasıl kaybolur?”
“Kimileri adam askeri kampa girdi ve orada yanlışlıkla vuruldu,” diyor. “Üstünü kapatmışlar.”
Konuşmadan yürüdük. 
“Lapta’da kaybolan adamı duydun mu peki?”
“Hayır. Sen burada yürümekten korkmaya başladın galiba,” dedim. 
 
Bir saat kadar yürüdükten sonra örümcek ağlarını koparmamaya çalışarak geri döndük.
Kıyıdaki lokantanın kapısının önündeki bir tavla masasının çevresinde oturan üç adam, alımlı bir kadın olan H’yi porno filmmiş gibi izledi. Girişteki buzluktan balık seçtim. Çocuklu ve nineli bir masa dışında lokanta boştu. Bir pencere kenarına oturduk.   
H. iştahla balık yemeye başladı. “Kemikleri sardırıp kedilerime götüreceğim,” dedi, “Onlar da ziyafet yapsınlar.”
Issız yerlerde öldürülmek düşüncelerinden kurtulmuşa benziyordu. Sanki neşesi geri dönmüştü.
 
Ama “Bir gün dükkânıma genç bir adam geldi,” diye anlatmaya başladı birdenbire. “Yirmi dört, yirmi beş yaşlarında olmalıydı. Birkaç ufak tefek şey satın aldı ve gitti. Birkaç gün sonra gene geldi. Benimle konuşmaya başladı. Lübnanlı imiş. Girne Amerikan Üniversitesi’nde okuyormuş. Babası Ukrayna’da mühendislik tahsili yapmış. Resimlerimle ilgilendi. Benden küçük, soyut bir resim ısmarladı. Fiyatında anlaştık. Hangi gün alabileceğini söyledim. Cebinden bir defter çıkartarak kaydetti. ‘Her şeyi defterime kaydederim,’ dedi. Gününde gelip resmi aldı. ‘Gene geleceğim,’ dedi.”
 
H. hikâyenin burasında durdu. “Ama bir daha gelmedi. Neden gelmedi? Neden?”
Gözlerine yaşın gelip geri gittiğini gördüm.
“Bir süre sonra Lübnanlı bir öğrencinin Alagadi’de boğulduğunu duydum. İsmi bana verdiği isimle tutmuyordu.  Ama bazen yabancılar kolay anlaşılsın diye kendi milletinden olmayanlara basit isimler verirler. Hem Girne’de kaç Lübnanlı öğrenci olabilir?”
Benden cevap bekler gibiydi. Ama verilebilecek bir cevap var mıydı? Yüzünü büyük bir hüzün kaplamıştı. 
Yolu konuşmadan döndük.