Aliye UMMANEL:

Neyse ki seni onların söylediklerinden tanımadım. Çünkü onların söylediği benim yanımda durabileceğim biri değil. Mademki seni tanıyorum, onların söylediği gerçek değil. Ama söylüyorlar, demek ki buna ihtiyaçları var.
Neyse ki seni onların henüz tanımadıkları zamanlarda tanıdım. Neyse ki sana yirmi sene önce, o iki yanı ağaçlı caddede yürürken rastladım; “N’apan?” soruma “Kıbrıs çalışırım” dediğin o öğrencilik günlerinde. O zamanlar arkanda biri var mıydı bilmiyorum, açıkçası görmedim, elini tuttuğumdan beri ileriye bakıyorum… Ama varsaydılar doğrusu bilmek isterdim, çünkü kusura bakma da eğer öyleyse, neden o kadar süründük ki?
Neyse ki doktora tezini verdiğin günü biliyorum. Neyse ki kürsüde pırıl pırıl yerin varken hocalarını şaşırtan kararı aldığın günü, o idealizmi biliyorum. (Ne zaman başkalarının senden beklediğini yaptın ki? Hep bir arıza, hep bir arıza.)
Seninle beraber yürürken neler gördüm! Ne çok insanın göründüğü gibi olmadığını gördüm! Barışı ağzından düşürmeyen ama hırsından iki insan arasındaki barışı gözünü kırpmadan harcayanları mesela. Sonra cumhurbaşkanlığı seçimi öncesi senden destek istemeye gelen birinin senin de aday olacağını öğrendikten sonra seni filancanın adamı ilan etmesini mesela. Eğer aday çıkmayıp destek olsaydın arkanda kimin olduğunun bir önemi yok muymuş? Sonra siyasi hırsından hırsıza hırsız diyemeyeni tanıdım. Kısacası ne çokları var göründüğü gibi olmayan! Sen de olduğun gibi görünemiyorsun kusura bakma, hatalarından payını al, sonra #devam. Başka hataların yok mu? Var. Belki de en sert eleştirenin benim. Onlarla da yüzleş.
Bırak onlar arkanda kim varmış, aklında ne varmış onunla uğraşsınlar, ileriye bakmaya devam et. Yanında ben varım. Sakın aldırma. Yılma, yılacağın yok zaten. Neyse ki. Gerçek, istedikleri kadar çabalasınlar, değişmez, merak etme. Sen insanlığını koru. Tanıdığım şekilde.
İyi ki seni tanıdım.