“Biz şimdi şimdi tatilde miyiz?” diye soruyorum Espasito’ya.
 
 
“Hayır,” diyor. “Bir tatil kasabasındayız ama tatilde değiliz.”
 
 
“Ben kendimi tatilde sanıyordum.”
 
 
“Burası bir tatil evine mi benziyor?” diye soruyor.
 
 
Alt katta oturuyoruz. Televizyon var, koltuklar var, çalışma masası var, ocaklı fırın var, bulaşık makinesi ile mutfak bankosu var, tuvalet var, biri balkona, diğeri bahçeye açılan iki kapı var. Üst katta bir yatak odasında olan şeylerle birlikte bir yatak odası ve banyo var. O ve ben hariç hemen hemen her şey IKEA’dan.
 
 
“Burası bir tatil evi de olabilir olmayabilir de,” diyorum.
 
 
“Burası bir tatil evi değil,” diyor o. “Burası benim oturduğum ev. Sen de burada benimle oturuyorsun.”
 
 
“Belki ben tatildeyim de sen değilsin,” diyorum.
 
 
“Ben tatilde değilsem sen de değilsin,” diyor.
 
 
“Neredeyiz o zaman?”
 
 
“Bir aradayız,” diyor.
 
 
Hıh!
 
 
O uzun oturuyor, bana doğru, ben ise bir süre oturduktan sonra insanın poposunu ağrıtan bir koltukta oturuyorum. Bana göre konu kapanmadı ama ona göre kapanmış olmalı ki gözlerini yumuyor ve uykuya dalıyor.
 
 
***
 
 
Karşıda, dağın sarplığını kaybettiği yerde, bir zamanlar yan yana üç köy vardı. Şimdi üç köy ve deniz kıyısına kadar inen ve becerebilse denize de yürüyecek bir tatil kasabası var, ama bunu size buraları bilen birisi söylemiş ise bilebilirsiniz – köylerle kasaba birleşti ve yekpâre bir yerleşim yeri meydana getirdi. Önce taşradakiler şehirlere akın edip oraları cehenneme çevirmişti, şimdi şehirliler sahillere akın edip oralarını cehenneme çeviriyorlar. Dişe diş.
 
 
Osmanlı, Anadolu’yu geliştirmek için ter dökmedi. Cumhuriyet ise binlerce yıldır Anadolu’da yaşayan azınlıkları yok ederek oradaki gelişmiş ender yerleri ortadan kaldırdı. Ankara’nın baskısı 1950’lerde gevşemeye başlayınca doğdukları yerde doğru dürüst bir yaşam kurma olanağına sahip olmayan insanlar yollara düştü. Onların torunları da sahillere üşüştü.
 
 
 
 
Almanya’ya gittiğim yıllarda, dünyaca meşhur birçok Alman şirketinin, bizde gerilik ve yoksullukla eş anlamlı sayılan küçük kasabalarda olduğunu görmüştüm. 
 
 
Bu şirketlerden biri dünyanın önde gelen ticari ve endüstriyel tartı aletleri üreticisi Bizerba idi. 1866’da kurulan Bizerba bugün bile nüfusu 34,000 civarında olan Baden-Württemberg bölgesindeki Balingen’dedir. Bosch ise aynı bölgede daha küçük bir yerde, nüfusu 19,000 olan Gerlingen’de.
 
Anadolu’da insanları doğdukları yerde tutacak böyle şirketler hiç olmadı.
 
 
***
 
 
“Bugün Pazar değil mi?” diye soruyorum Espasito’ya. “Ne kadar çabuk geçti günler. Yarın dönüyorum.”
 
 
“Bir de bana sor,” diye karşılık veriyor kahkahayla.