Bu sabah yakın dostum İrfan Kocabıyık’ı kaybettik. Başımız sağ olsun. Acımız büyük.

Kanserli İrfan’ın İstanbul’da bir hastanede son günlerini yaşadığını biliyordum ama gene de Pazar sabahı ortak arkadaşımız Şerif Kaynar’dan bu mesajı almak beni şoke etti. Hayatımın tenhalaştığını, içinden bir miktar ses ve ışığın çekildiğini hissettim.

İrfan kimdi? Bu sorunun cevabını vermek benim için zor değil.

İrfan benim için, ömrünü, doğduğunda tam sağlıklı olmayan oğlu Selim’i yaşatmaya ve normal bir hayata kavuşturmaya adayan adamdı. 

İrfan’ın genç yaşta ölen babası Türkiye’nin en büyük özel şirketlerinden olan Borusan’ı kuran iki kardeşten biri idi. Almanya’da üniversitede okumuş, dönünce kendi işini kurmuştu. 

Oğlu sağlam doğmayınca ve eşine güvenemeyince işini gücünü bırakıp onu tek başına kucağında Amerika’ya götürmüş, orada yıllarca doktor doktor dolaşıp iyileştirmiş ve geri İstanbul’a dönmüştü. 

İrfan’ı tanıdığımda Selim uzun boylu, sağlıklı, akademik kariyer yolunda hızla ilerleyen hoş bir genç adamdı. İçlerinde Çince de olan üç dil biliyordu ve birçok kitabı vardı.

Birbirlerine çok az baba oğulun olduğu kadar yakındılar. Birkaç hafta önce telefonda konuştuğumda İrfan bana hastalığının azmasından korkan Selim’in “Aman baba, dikkat et, biliyorsun senden başka kimsem yok,” dediğini söylemişti. 

Beni İrfan’la Şerif tanıştırdı. O zamanlar İstanbul’un Anadolu yakasında Kurna Köyü’nde, Karadeniz’e yakın bir arazideki evinde ve İstanbul’da Levent’te küçük bir dairede yaşıyordu. 

Zengindi ve çalışmıyordu ama tutumluydu ve gösterişsiz bir hayat sürüyordu. Fotoğrafa çok meraklı idi. 

Çevresi genişti. Hayatı hiçbiriyle ilişkisi uzun sürmeyen kadınlarla doluydu. Üç defa evlenip boşanmıştı. Çok dostu vardı. Birçoğunu “bunu da nereden tanıdı” diye merak ederdim. Biri çocukluğunda aynı mahallede büyüdüğü ünlü bir mafya babasıydı. Biri bir profesör, biri Gülhane’de doktor, biri büyük bir kentin emniyet müdürü, Londra’da yaşayan bir bankacı, Sökeli büyük bir çiftçi… 

İstanbul’da yaşarken sık sık hafta sonları Kurna’daki evine davet ederdi beni. Orada her zaman birçok tanımadığım ve bir daha görmeyeceğim insanlar olurdu. Menü her zaman aynı idi: formülünü titizlikle sakladığı acılı makarna ve bol şarap. 

İrfan inançlı bir insandı ama her gece içiyor, bunu Müslümanlığına engel saymıyordu. 

Piposu da ağzından düşmezdi. Kanser olup kemoterapiye başlayınca bile pipodan vazgeçmedi. 

Mesajını alınca İrfan’ın belki de en yakın dostu olan Şerif’i aradım. Bayramı geçirmek üzere Ayvalık’a gitmeden önce Çarşamba gecesi İrfan’ı hastanede ziyaret ettiğini söyledi.

“‘Ayvalık’ta bir ev bak bana,’ dedi. “‘Beraber yaşlanırız.’ Sen zaten yaşlısın, dedim. Çok güldü.”

Cumartesi Şerif ona satılık üç dört evin fotoğrafını yollamış. O da “kaç para,” diye cevap vermiş.

Sana güle güle diyorum İrfan. Umarım gitmek istediğin yerdesin.

Belki hatıraları tazeler diye onunla ilgili olarak sağlığında yazdığım bir yazıyı ekliyorum:
 
https://t24.com.tr/yazarlar/metin-munir/kanserin-pisirdigi-adam,12766