Fırtına uyarısı var. Güneş bulutların arkasında gizli ama tam değil, onu görüyorum, yeni basılmış gümüş madeni para gibi parlak ama ışıltısız. 
 
 
Upuzun koyda çakılların üzerinde yan dönmüş uyuyan birinden başka kimse yok. Geceyi burada geçirmiş olmalı. Üstü ucuz bir örtüyle yarı kapalı. Sırtı bana dönük. Tozlu terlikleri yanı başında, kadın mı erkek mi belli değil. 
 
 
Deniz gri. Ufuk çizgisi kaybolmuş. Üzerime bir su damlası düşüyor. Gök uzun uzun gürlüyor.
 
 
Bir adam beliriyor. “Saat onda yağacakmış,” diyor. “Yağsın. Zeytinlere iyi gelir. Ağaçların tozunu toprağını alır.”
 
 
Bir şey söylememi bekliyor gibi. 
 
 
“Zeytinliğiniz mi var?”
 
 
“İki zeytin evin önünde var. Kırk beş-elli tane de Aydın’da. Yağını satmıyoruz. Bize ancak yetiyor.” 
 
 
Yere oturmuş deniz ayakkabılarımı giyiyorum, o da her biri ayrı yükseklikte, ama hiçbiri olması gereken yükseklikte olmayan merdivenlerden sahile inen bir adama doğru yürüyor. 
 
 
Gök gürlüyor. “Geliyorlar, kaç!” diyor ona.
 
 
Kalkıp suya giriyorum. Gökyüzünde kara, beyaz bulutlar iç içe, köpürerek şekil değiştiriyorlar, yürüyorlar. Doğudan kara bulutlar onlara yetişiyor. Gök art arda gürlüyor. Yukarılarda bir yerler yırtılıyormuş gibi.
 
 
İlk şimşek çakıyor.
 
 
Suda olmak bana büyük bir zevk veriyor. Yüzmek yürümekten de zevkli, belki vücudumuzda havadan fazla su var diye. 
 
 
Uyuyan kişi uyandı. Dizleri önünde oturuyor şimdi. Örtüsünü dizlerine sarmış, ellerini kavuşturmuş. Karşıya bakıyor, uykudan tam kurtulmamış bakışlarla.
 
 
Kadınmış. Siyah kısa saçlı genç bir insan.
 
 
Yüzerek uzaklaşıyorum. Yağmur düşecek diye bekliyorum ama düşmüyor. 
 
 
Espasito pilateste. Bir saate yakın sürüyor. Bitince gelip beni alacak ve pazara gideceğiz. O gelinceye kadar sudan çıkmayacağım. 
 
 
Suda şimdi beyaz saçlı kafalar görüyorum. Merdivenlerden siyah plaj kıyafeti içinde aşırı şişman, yaşlı iki kadın iniyor. Elleri korkulukta, gözleri basamaklarda. Biri elbisesiyle suya giriyor. Diğeri plaj kıyafetini çıkarıp siyah mayosuyla. Hiç konuşmadılar. Kardeş midirler acaba, mutfakta birlikte nefis Türk yemekleri yapan, büyük tabaklarda karşılıklı yiyen, sonra televizyonun karşısında uyuklayan?
 
 
Sırt üstü yüzerken o da sırt üstü yüzen birisiyle neredeyse çarpışacaktım. Suyu çırparak olduğumuz yerde birbirimize bakıyoruz. 
 
 
“Siz de mi maliye müfettişisiniz?” diye soruyor bana. 
 
 
İri kafalı, altmışlarında, güler yüzlü bir adam.
 
 
O kadar maliye müfettişi değilim ki gülmem geliyor.
 
 
“Hayır. Neden sordunuz?”
 
 
“Burada maliye müfettişlerinin sitesi var da…”
 
 
“Siz?”
 
 
“Ben Hollanda’da yaşıyorum. Kırk üç senedir. Belediyede çalışıyorum.”
 
Askerler yönetime el koyunca, kim bilir hangi nedenle, başı derde girmesin diye Hollanda’ya kaçmış. Bir oğlu, bir kızı varmış. Onlar artık Türkiye’yi tatil yeri olarak biliyorlarmış.
 
 
“Bazen kaçtığıma pişmanım, bazen değilim.“
 
 
Sudan çıkıyor, arkasında ben. Giyinirken yukarıda Espasito’yu görüyorum. Eliyle çık işareti yapıyor. 
 
Uyarılan şiddetli yağmur pazara girdiğimizde düşmeye başlıyor. Subba sucuk oluyoruz.