Dün burada yürürken dalgalar gene adanın kapısını kırıp zorla içeri girmek ister gibi kayaları yumrukluyordu.  

Bugün ise el öpmeye gelen bir bayram çocuğu munisliğinde. Bir gün önce rezalet çıkarmış bir ayyaş gibi pişman ve uslu, kendini affettirmek istercesine kayaları yalıyor. Yeşil ve davet edici. 

Yeryüzünün yüzde yetmişini kaplayan bu sular nedeniyledir ki dünya uzaydan mavi görünüyor ve güneş sisteminde bu güzel renge sahip tek gezegendir. 

Kıyıyı izleyen yürüyüş yolu tenha.

Koyların birinden dalgın sudaki bir kadınla erkeğin sesi geliyor. 

Yanımdan konuşarak yaşlı İngiliz bir çift geçiyor. Kadın sıska, adam benim iki mislim. 

Yer tuza dayanıklı ve sığ toprağı umursamayan çiçeklerle dolu. Daha çok mor renkli wavyleaf deniz lavantası (limonium sinuatum) var şimdi geçtiğim yerde. Adı lavanta ama rengi lavanta çiçeğininki gibi mor-mavi olsa da ne lavanta ne de başka bir kokuya sahip. Kuru gibi. Kesip vazoya koysanız hep öyle duracak. 

Şimdi de karşıdan şortlu, uzun boylu, sarışın bir kadın geliyor, hızlı adımlarla. Elinde küçük, termos gibi bir şey var. Son zamanlarda savaşın yurt dışına attığı insanlardan KKTC’nin payına düşenlerden biri olmalı. Rus veya Ukraynalı. Yüzünde beni gereksiz ve şapşalca şeylerle meşgul etmeyin, çünkü ben yürümeyi ciddiye alan bir insanım diyen bir ifade var. 

Deniz güzel ama bana soracak olursanız Girne’yi Girne yapan denizden önce dağlardır. Girne Dağları batıdaki Kormacit Burnu’ndan Karpaz’a kadar 160 kilometre uzar. Doğuya gittikçe alçalır. Pek yüksek değildir bu dağlar. En yüksek yerinde bin metreyi pek geçmez. Sahil şeridi dardır.

Örtüsü çam, servi ve sandal ağaçları ve pembe beyaz dağ gülü ve çitlemittir. Gittikçe azalmakta olan yabani orkideye ve şanslıysanız neredeyse yok olmuş nergislere rastlayabilirsiniz. 

1995’te çıkan dev bir yangın, ormanın doğu bölümünün neredeyse tamamını kül etti. Kısa bir zaman sonra ekilen ağaçlar şimdilerde olgunluğa ulaşmaya başladıkları için yangının izleri kayboldu. Ama kuş ve hayvan yoksulluğu bazı şeylerin geri gelmediğini gösteriyor.

Girne Dağları’nın en göze çarpan özelliği, beş parmağa benzeyen bir büyük kaya çıkıntısıdır ki dağlara ikinci ismini verir. Beşparmak veya Rumca aynı anlama gelen Pentotaktylos.  

Bir zamanlar zeytin ve harnıp dolu tarlalar vardı yürüdüğüm yerin yakınlarında ve Lapta’nın dünyaca ünlü limon bahçeleri. Şimdi ise evler, evler, evler… Girne kasaba iken küçük bir kent oldu ve doğuya ve batıya doğru genişleyerek köyleri yutuyor. 

Yürürken gözlerimi dağa, bulutlara ve gökyüzüne çeviriyorum ve Akdeniz’in en güzel bölgelerinden birinin betona yenilmesini unutmaya çalışıyorum.  

Yaşlılık hatırlama dönemidir derler ama bana unutma dönemi gibi geliyor.