Canım birdenbire dehşetli bir biçimde ayva tatlısı çekti.
Garsona işaret ettim.
Küçük bir sahil kasabasındaydım. 
Denizden soğuk bir rüzgâr esiyordu. 
Lokantada değil de lokantanın dış mekânında oturuyorum. 
Dalgaların köpükleri camlara yapışıyor, görüntüyü bulandırıyordu. 
Rüzgârı kesmesi için dikilen cam duvar kötü yapıldığı için altından ve üstünden içeri soğuk alıyordu. Bir halta yaramıyordu, yani. “Türk işi,” diye homurdandım içimden, bundan da canımın sıkın oluğumu anlayın. 
Ama başkalarıyla aynı havayı teneffüs etmektense üşümeyi tercih ettiğim için oradaydım.
“Beni mutlu etmek istiyor musun?” diye sordum gelen garsona.
Garsonun yüzünde bir şaşkınlık ifadesi belirdi. Sanırım ilk defa böyle bir soruya muhatap oluyordu. Aklı başında herkesin içeride oturduğu bir havada dışarıda yemekte ısrar eden bu manyak ondan ne isteyebilirdi? Bir tuzak soru olmasın?
Mütereddit, evet anlamında başını salladı.
 “O zaman bana ‘ayva tatlısı var,’ de.”
“Ayva tatlısı yok. İncir tatlısı var.”
Kendime acır bir suratla başımı salladım, “Zaten var deseydin şaşardım, ne istedim de buldum bu hayatta,” havasına girerek.
“Kalsın. Hesabı getir.”
İstanbul’da yaşarken sık sık gittiğim Borsa Lokantası’nın ayva mevsiminde harika ayva tatlısı vardı. Göbeği ayva jölesi doldurulmuş. Jölenin üzerine badem, ceviz serpilmiş. Ama duyduğuma göre Borsa el değiştirmiş ve bozulmuş. Belki artık o ayva tatlısından yok veya var da eskisi gibi değil.  Belki o ayva tatlısını bulmak için tatlıyı yapan ustayı bulmalıyım. Bulabilirim de gayret etsem ama… 
Neden bizde lokantalar kısa ömürlü? 
Londra’nın Strand Caddesi’ndeki Simpson’s Lokantası 1850’den beri açık.  Fırınlanmış etleriyle ünlü. Bir arabada eti getiriyorlar ve o anda istediğiniz yerinden az, orta veya çok pişmiş kesip tabağınıza koyuyorlar. Kimse de “Şu Simpson’su satın alayım da berbat edeyim,” demiyor.
Avrupa’nın birçok yerinde yüzyılı aşmış dünya kadar lokanta ve kafe var.  Viyana’da Beethoven’in kahve içtiği kafe hâlâ açık, meselâ. 
Bizde… Karpiç, Abdullah nerede? Nerede o Beyoğlu’nun harika lokantaları (Degustasyon mesela) ve pastaneleri (Markiz) ve terzileri, şapkacıları? 
Mısır Çarşısı nasıl incik boncuk marketi oldu?
Günübirlik bir milletiz.  Kadirbilmez.
Heveslerimiz gelip geçici.  Hâlâ göçebe. Ne bitmez şeymiş. Geleneklere, eskiye (göçebe geleneği ve eskisi değilse) saygı ve sevgi sıfır. Şirketler, kurumlar bugün var yarın yok. 
Bırak be MM! Gene kafa ütülemeye başladın. Başlatacaksın ayva tatlısından!